Ik staar naar mijn scherm… Een blanco document voor mij. Naast mijn laptop staat een leeg koffiekopje, mijn telefoon, twee verschillende to-do lijstjes (het lijstje in mijn telefoon niet meegerekend…) – op de een of andere manier begin ik graag steeds opnieuw met een lijstje maken en verander ik stiekem de volgorde van het lijstje- pennen, mijn bulletjournal met inspiratie, maar…. het documentje is na twee uur staren nog steeds spierwit. Een onbeschreven blad. De telefoon gaat. Mijn rug doet zeer van het lange zitten, dus af en toe loop ik even door de kamer en de koerier belt aan om een pakketje van de buren af te geven. De frustratie neemt toe: Ga nou schrijven! Doe iets! Je verdoet je tijd nu. Wat zullen we vanavond trouwens gaan eten? Mijn aandacht is overal, behalve bij wat ik te doen heb.
Rust is wat ik wil, onrust is wat ik voel. Ik schuif mijn stoel van de tafel en ga verzitten in de stoel. Voeten op de grond, rug recht, mijn armen ontspannen en handen op mijn schoot en ik sluit mijn ogen. Wat is er op dit moment op de voorgrond? Wat merk ik op? Welke gedachten houden mij bezig, wat merk ik op in mijn lichaam en hoe voel ik me nu, wat is mijn stemming? Alle vlakken loop ik langs. Niet om te veranderen wat ik daar opmerk, maar om te bekijken, het te benoemen en daarmee te erkennen.
Er volgt een ademhaling die ik heel bewust volg. Een inademing en uitademing. Met mijn volle aandacht richt ik me op mijn adembeweging. En dit volg ik ongeveer 5 a 6 keer. Van daaruit vergroot ik mijn volle aandacht naar mijn hele lichaam, mijn zittende lichaam. Hoe zit ik er nu bij? Hoe is de uitdrukking op mijn gezicht? Langzaam open ik mijn ogen en laat ik de ruimte waarin ik mij bevind weer langzaam binnenkomen via mijn ogen. Ik zie mijn lege kop koffie, de stapels papieren en mijn witte lege scherm voor mij. Door de ademruimte voel ik dat behoefte heb aan wandelen. Ik laat alles liggen wat er ligt. Ik wandel en voel de kou op mijn gezicht. Ik ben mij bewust van de stappen die ik zet. Ik adem diep in en voel de koude herfstlucht mijn longen instromen.
Na een half uur ben ik weer thuis en zie ik de tafel met mijn frustraties. Het is er allemaal nog maar ik kijk er anders naar. Als van een soort afstand. Ik ben niet meer de frustraties. Mijn aandacht is bij mijzelf en bij wat ik nodig heb. Wanneer ik mijn kopje koffie gevuld heb en mijn handen warm aan het kopje, geniet ik van de koffie. De geur, de warmte, het gevoel van even niets doen. Dit kopje koffie smaakt mij beter dan die voor mijn wandeling.
Mijn lichaam voelt weer opgewarmd en ontspant. Ik open de laptop, kijk naar het lege documentje en … ik begin met typen: de kracht van aandacht.
The most precious gift we can offer anyone is our attention. When mindfulness embraces those we love, they will bloom like flowers.
-Thich Nhat Hanh-